من مبتلا به عارضه‌ی دیگری شده‌ام. هر وقت وارد یوتیوب می‌شوم، ماشین حساب مغزم فعال می‌شود و تعداد نمایش ویدیوها را ضربدر درآمد هر بار نمایش می‌کنم و...
یکی از ورزش‌های ملی ما ایرانی‌ها این است که حساب کنیم «کی چقدر درآمد دارد؟»؛ یعنی از هنوز مطب بیرون نیامده سرانگشتی درآمد دکتر جان را حساب کرده‌ایم و یا آرایشگاه و بنگاه و هر کار پررونق دیگه.
من چند وقت است تلاش می‌کنم که این عادت را کنار بگذارم. منتها مبتلا به عارضه‌ی دیگری شده‌ام. به اقتضای شغلم، هر وقت وارد یوتیوب می‌شوم، ماشین حساب مغزم فعال می‌شود و تعداد نمایش ویدیوها را ضربدر درآمد هر بار نمایش می‌کنم و باقی ماجرا.
مثلاً همین یک فقره ویدیو را ببینید: یک پسر دیلاق نه چندان جذاب که احتمالا حدود ۱۷-۱۸ سال سن دارد (این هم قسمتی از این ورزش است که حین محاسبه، طرف را با خاک کوچه یکسان کنیم) در دستش یک پلاکارد گرفته که: «من ناامیدم؛ لطفاً منو ببوسید»
در این وسط هم چند نفری برای این که یک عکس بامزه باهاش بیندازند یا شجاعت خودشان را محک بزنند این کار را می‌کنند و نهایتاً بنگگگگ.
لینک ویدیو:
https://youtu.be/_47A9Z28U3I
این ویدیو ۹۸ میلیون بار بازدید شده. با حساب سرانگشتی (ورزش شروع شد) در بدترین حالت، به ازای هر یک میلیون بازدید، چیزی حدود ۲۰۰۰ دلار درآمد شازده خواهد بود. یعنی چیزی حدود ۲۰۰ هزار دلار. حالا این تازه بدترین حالت ممکن است. یعنی اگر بازدیدکننده‌ها اهل کشورهایی مثل آمریکا و انگلیس و استرالیا و امثالهم باشند که این رقم را حداقل ضربدر ۵ کنید. این یعنی هم ماچ و هم تماشا!!!!
علی‌الحساب: حاصل چند ماچ و یک روز کاری!!! می‌شود از قراری 5 میلیارد تومان. علی برکت الله...
قسمت دوم ورزش با شماست که حساب کنید چند ماه و چند سال باید کار کنید که شاید به این درآمد برسید.
پانوشت: جهت اطلاع، کسانی که در یوتیوب ویدیو می‌گذارند تحت شرایطی، در درآمد تبلیغاتی که قبل پخش شدن ویدیو اجرا می‌شود، سهیم هستند. یعنی گوگل 68 درصد مبلغی که از تبلیغ‌دهندگان گرفته را به صاحب ویدیو می‌دهد.
بیشتر بخوانید: